Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια ολοένα αυξανόμενη τάση για επιστροφή στις μουσικές των 80's και των 90's.
Κάπου εκεί που η διαφορά του alternative rock από το indie rock εστιαζόταν απλά και μόνο στον τρόπο διάθεσης της μουσικής, καθότι καθαρά μουσικά δεν είχαν τίποτα να διαχωρίσουν μεταξύ τους. Ακριβώς στο σημείο που αυτά τα δύο είδη τέμνονταν κάποτε, βρίσκονται οι Duke Spirit. Το vintage είναι πλέον μόδα και όπως είναι λογικό θα συμπαρασύρει στην επιφάνεια κάποια συγκροτήματα με κοινές αναφορές, και οι Λονδρέζοι φαίνεται να είναι ένα από αυτά.
Τρία χρόνια μετά το "Neptune", και αφού γνώρισαν κάποια επιτυχία με τη χρησιμοποίηση κάποιων κομματιών τους στο Guitar Hero και μετά τη διάδοση του 'The Step and the Walk' ως του πολυπόθητου χιτ, έφτασε η ώρα για την τρίτη ολοκληρωμένη δουλειά τους με τίτλο "Bruiser". Το πρόβλημα των Duke Spirit είναι η αδυναμία να δημιουργήσουν ένα δεμένο και ολοκληρωμένο άλμπουμ δίχως fillers. Και το ντεμπούτο τους, και πολύ περισσότερο το "Neptune" δίνουν βάση στη δύναμη των singles που θα τραβήξουν προς τα πάνω το δίσκο. Το αποτέλεσμα είναι μετά από κάποιες ακροάσεις να κολλάς με κάποια συγκεκριμένα κομμάτια και στη συνέχεια να ακούς μόνο αυτά. Ως τεχνική μάρκετινγκ κρίνεται επιτυχημένη, όχι όμως αν θες να μοιραστείς τη μουσική σου με τον κόσμο. Αν την αντιλαμβάνεσαι ως τέχνη στην τελική. Στο "Bruiser" λοιπόν φαίνονται πολύ πιο ώριμοι. Δεν κάνουν το μεγάλο "μπαμ", ούτε προσφέρουν ένα δίσκο που θα βρεθεί στην κορυφή των λιστών του 2011. Δικαιολογούν όμως στο έπακρο το hype τους. Η βάση τους είναι το alternative rock των 90's, στο οποίο "μπολιάζουν" αρκετές δόσεις ψυχεδέλειας από τα 60's. Φαντάσου τους Jefferson Airplane του "Surrealistic Pillow" να τζαμάρουν με τους Smashing Pumpkins του "Siamese Dream". Σίγουρα θα ξεχωρίσουν τα πιο γρήγορα και uptempo κομμάτια σαν το εναρκτήριο 'Cherry Tree', το 'Surrender' και το 'Everybody's Under Your Spell'. Το "Bruiser" όμως δεν είναι η καλύτερη μέχρι τώρα κυκλοφορία των Duke Spirit εξαιτίας αυτών. Οι mid tempo στιγμές και οι μπαλάντες είναι οι κορυφές του δίσκου. Το 'Villain', το 'Bodies', το 'Sweet Bitter Sweet' και το 'Northbound' καταφέρνουν να πιάσουν το feeling και τη δυναμική μιας αλλοτινής εποχής, κάτι που εν πολλοίς οφείλεται και στις ερμηνείες της Liela Moss που εδώ καταξιώνεται ως ό,τι πιο κοντινό στη Grace Slick στη σύγχρονη μουσική σκηνή.
Ανεξάρτητα από τη μόδα που τους έφερε στο προσκήνιο, οι Duke Spirit είναι μια μπάντα με δυνατότητες. Το αν θα καταφέρουν να μείνουν ή αν το όνομά τους θα ξεθωριάσει με το πέρας του χρόνου, θα φανεί στην πορεία. Προς το παρόν, το βέβαιο είναι ότι δημιούργησαν ένα δίσκο που σε διασκεδάζει από την αρχή μέχρι το τέλος, με συναίσθημα, και που απευθύνεται και στους νοσταλγούς περασμένων δεκαετιών, αλλά και σε όσους παρακολουθούν τα σύγχρονα μουσικά ρεύματα. Σε αυτήν τη φάση της καριέρας τους δε θα στοιχημάτιζα εναντίον τους...
