#1. The Black Keys - El Camino

Το El Camino είναι ο δίσκος της χρονιάς. Αποστασιοποιήσου λίγο από την οπτική του ότι όσα παίζουν τα ραδιόφωνα είναι σκουπίδια και τη λογική συγκρίσεων με τα προηγούμενά τους άλμπουμ, και απλώς άκουσε λίγο τη μουσική. Θα συμφωνήσεις ότι δεν υπάρχει άλλος δίσκος σαν το El Camino εκεί έξω φέτος.

#2. Torche - Harmonicraft

Η ευχάριστη έκπληξη για μένα φέτος ήρθε από άγνωστο συγκρότημα. Είναι το καλύτερο άλμπουμ που έχω ακούσει σε heavy rock συντεταγμένες, τα τελευταία χρόνια. Δυνατό και βαρύ στους ήχους του, αλλά και μελωδικό και ρυθμικό, όσο λίγοι δίσκοι σήμερα.

#3. Deftones - Koi No Yokan

Τα τελευταία χρόνια, οι Deftones αποτελούν με συνέπεια ό,τι καλύτερο υπάρχει στην ευρύτερη ροκ μουσική. Το φετινό Koi No Yokan ήταν πολυαναμενόμενο άλμπουμ, ακόμα περισσότερο λόγω του φανταστικού Diamond Eyes που είχε ανεβάσει στο έπακρο πήχη και προσδοκίες.

#4. Japandroids - Celebration Rock

Celebration Rock όνομα και πράγμα! Ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια, είναι από την αρχή μέχρι το τέλος του συνεπές στον τίτλο του. Ανάλαφρο και ταυτόχρονα πολυδιάστατο, γρήγορο, αλλά και με τόνους νοσταλγίας.

#5. Jack White - Blunderbuss

Φτάνοντας στην κορυφαία πεντάδα για μένα της χρονιάς, συναντάμε έναν από τους καλλιτέχνες που στιγμάτισαν τη μουσική σκηνή τα τελευταία 15 χρόνια. Πρόκειται για τον Jack White, το ένα από τα δύο μέλη των πάλαι ποτέ White Stripes.

#6. Cloud Nothings - Attack On Memory

Τα πρώτα δείγματα εξαιρετικής ποιότητας indie μουσικής από τους millennials είναι γεγονός. Μια θέση πάνω από τον Ty Segall, τοποθετώ τους Cloud Nothings, μια μπάντα που πιστεύω ότι είναι το next best thing από τα καλύτερα acts εκεί έξω.

#7. Ty Segall - Twins

Ακόμα ένα άλμπουμ του Ty Segall στη λίστα μου. Πιθανότατα το καλύτερο που έχει κυκλοφορήσει ως τώρα.

#8. The Maccabees - Given to the Wild

 Συνήθως τα άλμπουμ που βγαίνουν νωρίς στη χρονιά δημιουργούν πρόσκαιρα μια εντύπωση, στον απόηχο της λιστο-μανίας του Δεκέμβρη και στη συνέχεια ξεχνιούνται εύκολα.

#9. Bruce Springsteen - Wrecking Ball

Ένα καθαρά πολιτικό άλμπουμ έχει λείψει από τη mainstream μουσική παραγωγή των τελευταίων χρόνων. Ο Bruce Springsteen είναι ο πιο κατάλληλος καλλιτέχνης για να φτιάξει ένα άλμπουμ για την παγκόσμια οικονομική ύφεση που καταβάλλει αγορές και πολίτες.

#10. Leonard Cohen - Old Ideas

Ζούμε πια στον καιρό που ακόμα και οι πιο μοντέρνες ιδέες πάλιωσαν. Ακόμα και τα πιο μοντέρνα κινήματα της τέχνης (λχ dada) είναι ξεπερασμένα και περιμένουν τη σειρά τους να ανακυκλωθούν.

#11. Grizzly Bear - Shields

Άλλο ένα ιδιόρρυθμο κομμάτι στο ετερόκλητο φετινό παζλ που αποτελεί τη λίστα των αγαπημένων μου δίσκων για τη χρονιά.

#12. Baroness - Yellow & Green

Δεν θα κρύψω ότι δεν είχα ακούσει Baroness μέχρι πολύ πρόσφατα. Κατευθείαν όμως κέρδισαν μια θέση ανάμεσα στις αγαπημένες μου ροκ μπάντες. 

#13. The Hives - Lex Hives

Όσο προχωράμε στη λίστα μου, αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο ότι η φετινή, πρώτη μου blogovision, πρόκειται για ένα homage, μια ωδή στα εφηβικά μου ακούσματα. Από ένα τέτοιο "αφιέρωμα" σε 00’s  ακούσματα, δεν θα μπορούσαν με τίποτα να λείπουν οι Hives.

#14. Nada Surf - The Stars Are Indifferent to Astronomy

Από τα μισά περίπου της δεκαετίας που μας πέρασε, άρχισα να πειραματίζομαι, αποκτώντας διάφορα post-punk, post-grunge και post-brit pop ακούσματα. Οι Nada Surf είναι ένα από τα συγκροτήματα-σταθμούς της μουσικής των 00's, παρότι τους έλειψε η τρομερή επιτυχία που συνόδεψε, άλλους συνοδοιπόρους τους.

#15. Ty Segall Band - Slaughterhouse

Ο Ty Segall είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση σύγχρονου καλλιτέχνη. Κάνει πατροπαράδοτο garage rock n roll, ενίοτε σε δαιμονιώδεις και ενίοτε σε πιο βραδείς ρυθμούς  με βρώμικους ήχους και μια τρέλα που αγνοείται από τη μουσική βιομηχανία εδώ και δύο με τρεις δεκαετίες. 

#16. King Tuff - King Tuff

Τα εύληπτα κιθαριστικά riffs,  τα ευχάριστα φωνητικά και η vintage garage-rock αισθητική κάνουν το self titled, δεύτερο άλμπουμ του King Tuff αρκετά διασκεδαστικό δίσκο. Μπορεί να λείπουν τα χιτς, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα είναι γεμάτο ρυθμό και ενέργεια.

#17. Green Day - Dos!

Δεν θα κρύψω ότι, αρχικά, μόλις οι Green Day ανακοίνωσαν ότι η τριλογία των άλμπουμ τους θα ήταν μια προσπάθεια επιστροφής στις προ American Idiot εποχές τους, ψιλοξενέρωσα.

#18. Soundgarden – King Animal

Για μένα, αυτό ήταν το πιο πολυαναμενόμενο άλμπουμ της χρονιάς. Ούτε οι Muse, ούτε οι Killers, ούτε η Lana, ούτε τίποτα... Δεν μπορούσα να περιμένω να ακούσω τον Chris Cornell να επιστρέφει σε grunge μονοπάτια μετά από μια πάνω κάτω δεκαετία ηχητικών και φωνητικών πειραματισμών.  Μπορεί να του λείπει η φρεσκάδα και η δυναμικότητα της δεκαετίας του ’90, αλλά πραγματικά, ποιος περίμενε ανάσες φρεσκάδας από τον καινούργιο δίσκο των Soundgarden; 

#19. The Raveonettes - Observator

Το έκτο άλμπουμ του διδύμου δεν είναι το κορυφαίο άλμπουμ που έχουν βγάλει ποτέ οι Raveonettes. Μια τέτοια διαπίστωση όμως, δεν μειώνει απαραίτητα την αξία του δίσκου, παρά μόνο ανεβάζει την αξία του καλλιτέχνη.  Οι ίδιοι στόχευαν στο να δώσουν στο κοινό τους μια εσάνς από Doors και early 70’s κλασικό ροκ με πολλά στρώματα από κιθάρες και ήχους.   

#20. Rush - Clockwork Angels

Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος φαν της geeky φιλοσοφικής περιπλάνησης που προσφέρουν τα μελωδικά progressive rock concept albums των Rush. Μου φέρνουν στο νου εφηβικά δωμάτια, ιδρωτίλα μετά από μπάσκετ όλη μέρα στα τσιμέντα και φιλοσοφημένες, ψιλοnerdy ανδροπαρέες ταινιών του Apatow οι ήχοι τους...