Tο τρίτο άλμπουμ των Βρετανών «The Maccabees» είναι η πρώτη κυκλοφορία του 2012, η οποία έπεσε στα χέρια μου. Πιθανότατα, και η πρώτη σοβαρή κυκλοφορία της χρονιάς. Μέχρι στιγμής, στα δύο άλμπουμ που έχουν προηγηθεί του “Given to the wild”, οι Maccabees έχουν αποδείξει ότι διαθέτουν πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία, παρότι ήταν εμφανές πως κάτι έλειπε από τη μουσική τους. Ίσως να έλειπε ένα πιο radio-friendly κομμάτι που θα τους έδινε την ευκαιρία να διευρύνουν το κοινό τους.
Φυσικά και τέτοιου είδους πειραματισμοί συνιστούν ρίσκο. Ο κίνδυνος είναι να χάσουν μέρος της ταυτότητάς τους στην προσπάθεια να γίνουν πιο εμπορικοί, απωλώντας έτσι την ευκαιρία να συνθέτουν τη μουσική που θέλουν. Οι Maccabees στο Given to the wild επιλέγουν να μην παίξουν με τη φωτιά και να συνεχίσουν να κάνουν τη μουσική που θέλουν, αναβαθμίζοντάς την συνθετικά, στιχουργικά, αλλά και σε ποιότητα παραγωγής.
Πρόκειται για ένα άλμπουμ που διαθέτει τα στοιχεία, πάνω στα οποία έχουν χτίσει το κοινό τους: δυνατά riffs, μελωδίες που ακροβατούν μεταξύ χάους και ονείρου και έξυπνα ρεαλιστικοί στίχοι. Ο ήχος σε αρκετές περιπτώσεις θυμίζει progressive rock σαν αυτό που έκαναν οι Anathema στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, ιδιαίτερα σε κομμάτια όπως το Unknown.
Είναι διαπιστωμένο σε πολλές περιπτώσεις πως καλλιτέχνες που εκπροσωπούν την Indie Rock σκηνή επιχειρούν να δώσουν ψυχικές, μέχρι και μεταφυσικές διαστάσεις στον ήχο και τα κομμάτια τους. Η εμπειρία του Given to the wild, όμως είναι διαφορετική. Είναι αχανής όσο η σκέψη και απέραντη όπως τα όνειρα. Στην εμπειρία αυτή μυούμαστε κιόλας από τη δίλεπτη εισαγωγή. Δεν καταφέρνουν πολλοί καλλιτέχνες να δημιουργούν αυτό το συναίσθημα, και η αλήθεια είναι πως το προσπαθούν μέχρι και οι καλύτεροι του είδους (πχ Radiohead).
Το πρώτο single από το άλμπουμ, Pelican έχει πιο ποπ αισθητική, γεγονός που μπορεί να τους χαρίσει για ακόμα μια φορά, αξιοπρεπή πορεία στα chart. Μπορεί οι Maccabees να αποσπούν εγκωμιαστικές κριτικές, να εμφυσούν στη μεγάλη βάση θαυμαστών τους ρήγη ψυχεδέλειας, εν τούτοις, δεν θεωρώ τις τρέχουσες συνθήκες στη μουσική κατάλληλες για να κάνουν το Breakthrough τους με έναν δίσκο, ο οποίος είναι μεν ποιοτικός, είναι όμως παράλληλα δύσπεπτος για το ευρύ κοινό.
